هی تو
	هی تو برو گم شو در لا به لای خیالم تو برو من پیدایت میکنم

فاصله
	همیشه فاصله ایست...میان تو و خاطراتت...دیریست دیگر به کلبه عشق من سر نمیزنی...خاطراتت هم مرا سرک نمیکشند گویی خاطراتت را هم برده ای...خواب شبم را هم با خود برده ای...باشد...هر چه بادا باد...میزنم آتش به رویاهایت... جنگل عشق من دیگر شقایقی ندارد

پاک میکنم رد پایت را
	همیشه منتظر رفتنت بودم...هر روز چندین از قلبم کوچ میکردی...پشت سرت بارها آب ریختم که بر گردی...اما اینبار میخواهم پاک کنم...رد پایت را

فریاد عشق
	نفس زنان آمدی...ضربان قلبت گوشنواز بود...تن خسته ات را به من رساندی...نشستی...صدایم کردی...بغض گلویت را رها کردی گلویت از صدای فریادت گرفته بود...دوباره صدایم کردی...با فریاد ی خسته گفتی....لعنتی چرا جوابم را نمیدی...من هم هر چه فریاد میکشیدم به گوشت نمیرسید...خوب خودت را تخلیه کردی...هزاران توهین نثارم کردی...چند دانه خرما بالای سرم گذاشتی و رفتی

نامت چیست

باز هم مینویسم...از تو...از عشقت...از خاطراتت...ار هر آنچه بر من کردی...تو تنها ترانه هستی منی...تو راسحرگاه یافتم و سحر صدایت کردم...آری تو همانی...عشق خیالی من...نامت چیست... نمیدانم...فقط این را میدانم که تو در قلب من زنده شدی...تو...آری تو یادت هست چه عاشقانه اشک میریختی بر شانه هایم...یادت هست چه بهانه هایی میگرفتی...تا دستانت را بگیرم...یادت هست چگونه لبانت را بر گونه هایم میفشردی...به بهانه خداحافظی...هنوز جای لبانت را حس میکنم...تو چه بودی عشقم...تو زاده خیالم نیستی...بلکه تو در وجود من رشد کردی...از درون من برخواستی...عشقم...یادت باشد اینجا قلبی به یادت میتپد...اینجا چشمانی به انتظار دیدارت میگشایند نور ماه را...تو ماه منی عزیزم...همیشه پشت پنجره خیالم در انتظارت خواهم ماند...شاید روزی گذرت به جنگل چشمانم بخورد

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا

تقدیم به تو که تنها عشق منی در آسمان خیالت سرگردان...در بین ستارگان عاشق بدنبال تو میگشتم...ماه نیم نگاهی به من کرد...سراغ تو را از ماه گرفتم... ماه سری تکان داد و خود را پشت تیکه ابری پنهان کرد...من ماندم و قاصدکهای سرگردان...راهم را بسوی جنگل شقایقها عوض کردم... در میان شقایقها بدنبال تو میگشتم...شاپرکها بدور من بیقراری میکردند...بغض امانم را بریده بود...اشک چشمانم را سیراب کرده بود... سکوتی پر از فریاد داشتم...خواب از سرم پریده بود...نمیدانم کدامین یاس سپیدی قلبم را ربوده بود...روی برگهای پاییزی خود را رها کردم نگا هم را بسوی آسمان دوختم...عاقبت آمدی...از آنسوی کهکشانها...از جای بر خواستم...نگاهم همچنان براه بود...صدایت کردم... لعنتی تا حال کجا بودی...آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا..